Vllasova Musta "Qytetare Nderi" në Gjirokaster.

Keto dite Keshilli Bashkiak i Gjirokastres i dha titulline Larte "Qytetare Nderi" nw Gjirokaster  Vllasova Musta. Po kush eshte ajo ? Po ribotojme nje interviste te botuar nga gazeten  "Telegraf" 

.....

Babai im pas Gjimnazit të Gjirokastrës, kreu studimet e larta në Akademinë Ushtarake të Milanos. Më pas, në vitin 1949 shkoi në Akademinë Frunze, në ish Bashkimin Sovjetik e në vitin 1961 përfundoi Akademinë Voroshillov, në Moskë, që ishte niveli më i lartë i studimeve ushtarake. Pra, ishte një oficer karriere, me profesionalizëm të admirueshëm, me përkushtim dhe korrektesë absolute në çdo aspekt jetësor. Kishte një dashuri të veçantë për librin dhe mua si fëmijë, prej tij më ka mbetur në kujtesë mënyra se si lexonte: përherë i ulur në tavolinë, me librin përpara dhe me një tregues në krah të librit, që e përdorte kur ndërpriste leximin, kurrë nuk e përthyente faqen e librit! Nëna ime kishte kryer Shkollën Tregtare në Vlorë, e donte librin, lexonte, por edhe kishte kënaqësi të fliste për të. Ishte 80 vjeç kur u nda nga kjo jetë, por iku duke pasur një libër në dorë… Këta ishin prindërit e mi, që na merrnin përdore kur ishim të vegjël e na argëtonin me shëtitje apo piknikë në vende të bukura e teksa rriteshim, ishin ata që na çuan për herë të parë në kinema, në cirk e më pas na mrekulluan duke na futur në botën e magjishme të teatrit, ku lëviznin njerëz realë e që për mua fëmijën, ishte një mrekulli dhe emocion i papërsëritur…

Rinia

Rinia ime ka qenë e bukur, e plotë, e shëndetshme. Ka qenë rini me ëndrra, me libra, dhe tepër aktive. Fillova të shkruaj herët dhe poezinë e parë e kam botuar kur isha gjimnaziste. E kujtoj fare mirë, më ka mbetur në kujtesë, ka qenë ditë e diel, nëntor dhe në gazetën “Drita” ishin botuar poezitë e mia! Në qytetin e Gjirokastrës, ku jetoja në ato vite, kishte një dëshirë të veçantë për librin dhe dijen në përgjithësi. Dola për të blerë gazetën, si zakonisht, dhe veç kur fillojnë e më urojnë të njohur e të panjohur. U mrekullova dhe rrugën deri në librari e kam bërë jo duke ecur, por thuajse fluturoja. Gati, gati nuk po e besoja as vetë. Kaq shpejt i botuan! i kisha dërguar para pak ditësh dhe sinqerisht nuk e prisja. Ajo ditë ka qenë e magjishme, nga më të mrekullueshmet, e veçantë dhe e paharrueshme…Me gazetën në dorë renda për në shtëpi dhe atë ditë gjithçka më dukej më e madhe, më e bukur, më me ngjyrë. Të nesërmen, në shkollë, për shokët dhe shoqet e mia unë isha “personazhi i ditës”. Ishte vërtet bukur!

Pas kësaj, vazhdova të botoja herë pas here dhe krahas botimit të poezive filluan të më vinin letra me urime nga të rinj e të reja nga gjithë Shqipëria. Ishte koha kur letra kishte tjetër dimension dhe tjetër vlerë.Librin e parë e kam botuar kur isha në gjimnaz dhe titullohej “Pa kopertinë”, ndërsa librin i fundit, me titull e “Kthema diellin, Tim” e kam botuar para pak vitesh.Kam kujtime mjaft të bukura që lidhen me të. Unë kisha botuar një cikël me poezi, ku ndër të tjera ishte edhe ajo me titull “Xhaketa e Kuqe”. Kompozitori i talentuar Feim Ibrahimi e pëlqeu këtë poezi dhe bëri këngën, që u prezantua në Festivalin e Parë të Këngës së Ushtarit. Unë isha studente dhe në atë kohë ndodhesha në aksionin për ndërtimin e hekurudhës Elbasan- Përrenjas. Me shumë peripeci arrita të marr dy ditë leje për të ardhur në Tiranë, që të isha e pranishme në Festival. Në sallën e Teatrit të Operas dhe Baletit, ku zhvillohej Festivali, ishte dhe im atë. Këngën e kënduan Justina Aliaj dhe Liljana Kondakçi.Tingëlloi mjaft mirë dhe u prit me duartrokitje të pafundme. Unë, studentja e ardhur nga aksioni, ku kisha lënë pluhurin, diellin përvëlues, tokmakun dhe borinë, që na bënte zgjimin herët në agim e na vinte në rreshtore, mbeta si e ngrirë nën breshërinë e duartrokitjeve. Kënga fitoi çmimin e parë dhe të them se kjo më gëzoi, ishte pak. Kur po dilnim, tek holli takova babanë, më përqafoi dhe ndjeva se ai ishte i ngopur me gëzim. Poezinë e kisha shkruar për të, ajo u bë këngë dhe u shpall fituese. Ai ishte i lumtur si rrallëherë. Papritur e pamë veten të rrethuar nga shumë miq, nga të njohur e të panjohur që më uronin mua dhe babanë. Ka qenë një mbrëmje e paharruar… Të nesërmen u nisa për në aksion. U riktheva përsëri tek puna, mes shokëve të mi studentë dhe së bashku festuam në një mbrëmje rinore. Të punoje në Kinostudio ishte një fat i madh dhe unë fillova punë aty, fill pasi mbarova studimet e larta. Kinostudioja ishte si një oaz, ku merrte krahë dhe jetë krijimtaria artistike, ku pulsonte dhe merrte rrugë ëndrra më e madhe, aty kishte një ambient që të nxiste të bëje gjëra të bukura, të kërkoje dhe të realizoje më të mirën.Mbi të gjitha, aty kishte njerëz të mrekullueshëm, që të bënin të ndiheshe se ishe pjesë e një familjeje të madhe, që të jepte shumë dashuri dhe përkrahje. Mund të them pa e tepruar, se në Kinostudio ekzistonte një frymë dashamirësie për njeri tjetrin, që zor se e gjeje tjetërkund. Unë e pata këtë fat! Fillova punë aty në vitin 1971 dhe u largova në vitin 2002, mbi 30 vite të mbushura me emocione, me kujtime dhe me shumë mirënjohje për të gjithë ata njerëz, që m´u bënë pjesë e pandarë e jetës sime.

Puna ime e parë ka qenë një skenar, e që shkrova për Tefta Tashko Koçon. M´u desh të kërkoja e të shfletoja shumë në Arkivin Qendror të Shtetit, të takoja njerëz të afërt të saj, specialistë të muzikës dhe në këtë mori takimesh që kam pasur, ruaj në kujtesë takimin me artisten Lola Gjoka, që më fliste me një delikatesë thuajse të brishtë, me një mall të mbështjellë brenda një qetësie të rrallë e me një kujtesë të habitshme për Tefta Tashko Koçon, miken e saj të madhe, që e kish shoqëruar në piano hap pas hapi. Mbresë të fortë dhe mjaft prekëse më ka lënë dhe takimi me të birin, Eno Koçon, që edhe pseishte i përmbajtur në dukje, por me një drithërime të pakrahasueshme ndjeshmërie dhe dhimbsurie për të dhënë më të mirën për nënën e tij. Në takimet me të kam përjetuar atë, që për mua ishte shumë e prekshme: ai mbartte në shpirt brengën e fëmijës së rritur me mungesën e nënës dhe tashmë kërkonte, që në film ajo vetëm të shkëlqente, ashtu siç kishte shkëlqyer në jetë dhe për këtë, ai vuri në shërbim të filmit, gjithçka që ruante nga nëna e tij. Ka qenë një eksperiencë e madhe, që më ndihmoi në vitet në vazhdim. Në punën time si skenariste kam shkruar me dhjetëra skenarë për filma dokumentarë, të tillë si: “Këndon Tefta Tashko Koço”, “Pranë hapave të parë”, “Heshtja e armëve”, “Prite, prite Skënderbenë”, “Mjeshtri dhe nxënësit e tij”, “Vatër dije, vatër lirie”, “Banorë të rinj buzë Jonit”, “Njeriu që kapërceu shekujt”, “Meteori i skenës” etj.etj Krahas filmit dokumentar, kam shkruar mjaft skenarë për filmin vizatimor, ndër të cilët veçoj: “Në pyllin me bredha”, “Dy vëllezërit”, “Kërpudha”, “Lëkura e Luanit”, “Për dy metër tokë”, ”Balada e Druvarit”, “Loja e Djallit” e mjaft të tjerë… Ajo që dua të veçoj nga puna ime në Kinostudio është fakti se çdo skenar e kam shkruar me shumë dashuri, me një përkushtim krijues për të dhënë më të mirën e më të bukurën dhe më është kthyer i plotë ky përkushtim, kur jam shpallur fituese e Kupës për skenarin më të mirë në disa prej Festivaleve të Filmit Shqiptar. Për Vllasova Mustën vajzën e bukur gjirokastrite, poeten, cila ishte forca që detyroi aktorin, regjisorin e madh Kujtim Spahivogli t`i shprehte dashurinë dhe më pas të lidhte martesën? E vështirë kjo pyetje se mendoj që, nuk më takon mua t`i bëj dritë kësaj enigme, por mund të them vetëm këtë: ndryshe nga shumë vajza të tjera, unë nuk renda pas shkëlqimit të Kujtimit. Ne e njihnim njëri tjetrin në distancë, ai më njihte vetëm si emër, si poete, unë e njihja si regjisor dhe aktor. Unë isha vetëm 19 vjeç, kur një ditë u gjendëm përballë njeri tjetrit, në Kongresin e Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve. Ai më pa dhe shtangu, unë e pashë dhe ngriva! Ai pyeti dikë se “kush është ajo vajza?”, i thanë si quhesha dhe kaq mjaftoi, më thirri sikur më njihte prej kohësh. Unë iu avita dhe s`po flisja. Ai më shihte, qeshte i gjithi dhe më përqafoi sikur më rigjeti pas kaq e kaq kohësh! Nisëm të bisedonim sikur të ishim miq të vjetër e jo të sapo njohur…Nga ai çast ishim përherë bashkë për një kohë të gjatë, dhe martesa erdhi krejt natyrshëm. Unë asnjëherë nuk ia kërkova martesën, asnjëherë, ne e donim njëri tjetrin, por unë nuk doja që ai të ndihej i detyruar për ta bërë atë hap, për të cilin kish hezituar vite e vite me radhë, para se të njiheshim bashkë. Një ditë, në fillimvjeshtë, teksa më priste në vendtakimin tonë, (do të shkonim tek miqtë e tij, Skënder dhe Vitore Sallaku), unë mbërrita, dhe ai më përfshiu të tërën e tek më mbante përqafuar, befas i shqetësuar më largoi, për të më parë edhe më mirë e më tha: “Ç`e ke këtë drithërimë?”

“Po, ja mjafton mendimi që po vija drejt teje dhe më kap emocioni…”, munda t`i them, por më tepër se sa fjalë ishin mërmërimë dhe dorën e mbaja afër zemrës se më bëhej sikur po më dilte vendit. Ai qeshi me zërin e tij kumbues dhe më tha: “Ja, për këtë drithërimë të shpirtit kam pasur nevojë, asgjë tjetër nuk do të kërkoja!” Pas këtij momenti u gjendëm në bulevard dhe teksa po ecnim, si në përhumbje ndjeva se krahu i tij më kish mbështjellë rreth vetes. Instiktivisht desha ta largoja se rrugës përballeshim me të njohur, që po na shihnin habitshëm, por ai më kundërshtoi dhe më tha: Jo krahun që nuk do ta heq, por do thërras me të madhe: E mora Vllasovëëëën! … Në vizitën që bëmë, tek familja Sallaku, sapo u futëm brenda, ai iu tha: Po ju jap një lajm që do gëzoheni, kjo është nusja ime! Ajo ishte darka e parë që festuam mes miqsh dhe unë u ndjeva si në qiellin e shtatë. Kujtim Spahivogli për mua ishte dhe mbetet njeriu i vlerave dhe virtyteve të rralla. Nuk mund të veçoj vetëm një vlerë. Ai ishte një univers, brenda të cilit merrte frymë Njeriu i Madh në të gjithë dimensionin e të qenit Njeri, aty ishte artisti, në përmasat e një uragani gjithëpërfshirës, aty ishte burri, miku dhe shoku që rrallë, shumë rrallë mund t`i gjesh në jetë.madh sepse, unë doja të ishte vajzë dhe kaq ngulmuese m`u bë kjo dëshirë saqë vetvetiu m`u krijua një siguri gati absolute, që do të lindja vetëm vajzë dhe vajza erdhi! Atë ditë kemi qenë të lumtur dhe vetëm të lumtur! Kur unë, sapo kisha sjellë në jetë vajzën dhe isha ende në sallën e lindjes, një mjeke erdhi drejt meje dhe më dha një tufë të madhe me trëndafila, që ma vuri pranë gjoksit, duke më thënë:T`i dërgon Kujtimi, është tek hyrja e maternitetit, po fluturon nga gëzimi… dhe veç kur mes tyre, gjej një letërz shkruar prej tij, me shumë dashuri dhe një ngrohtësi të rrallë, siç dinte ta shprehte vetëm ai. Brenda tij, kishte lindur një tjetër dimension, ai i babait, që do të ishte deri në fund vetëm përkushtim, përmallim dhe adhurim për të bijën. Nuk di se si u ndjeva në atë çast dhe qava.

M`u duk sikur papritur më erdhi aty, ishte fare pranë meje, shumë pranë. Pas dy ditësh, ai do të nisej për në Shkup, ku do të vinte në skenë komedinë “Karnavalet e Korçës”. Emrin e vajzës e kishim gjetur prej kohësh të dy bashkë, para se të lindte, do ta quanim Andeta, është emër që e krijuam vetë, sepse të dyve na pëlqente shumë deti, ndërsa para se të nisej për në Shkup, Kujtimi më tha: “Sikur t`i thërrasim shkurtimisht Ani?” dhe kështu i thirri ai, i pari dhe kështu i thërras unë dhe të gjithë të njohurit, shokët dhe miqtë e saj. Këtë emër, pas një viti kërkoi t`ia vinte vajzës së tij, Ferdinand Radi, mik i dashur i Kujtimit dhe ne i thamë, dakord, le të bëhen dy Andeta. Nuk di a e ka tjetërkush këtë emër… Drama në familje, si nisi, si u zhvillua dueli mes dashurisë dhe padrejtësisë. Si e keni përjetuar dënimin e bashkëshortit tuaj? Kujtimi qëndroi tre muaj në Shkup për vënien e shfaqjes. Punoi intensivisht për të, shkoi pas një përgatitjeje të hollësishme deri në detaje për atë që do të realizonte dhe shfaqja pati një sukses të jashtëzakonshëm dhe u vlerësua nga kritika për konceptimin modern regjisorial. Kur trupa erdhi në Tiranë, ajo shfaqje u duartrokit gjatë në Teatrin Kombëtar dhe Kujtimi u ndje mirë për vlerësimet që mori. Vazhdonte të flitej për suksesin e shfaqjes, por befas, kjo atmosferë papritur u pre. Filloi të dilte në pah një vorbull e frikshme, lëvizëse që nuk po kuptohej se ku do të ndalte. Goditja ra mbi Todi Lubonjën dhe Fadil Paçramin. Ky i fundit, ishte jo vetëm anëtar i Komitetit Qendror të Partisë, por edhe njihej si një nga dramaturgët më të suksesshëm. Kujtimi kishte vënë në skenë disa prej dramave të tij, ndër të cilat:”Shtëpia në bulevard”, “Ngjarje në fabrikë” etj. U organizuan mbledhje të kolektivave, ku u kërkua që të dënohej ky “grup armiqësor”. Kujtimin e përfshinë në këtë grup duke e etiketuar si mbështetës të Fadil Paçramit sepse ai, nuk pranoi të ngrihej e të fliste kundër tij.

Filluan të bëheshin mbledhje të gjata në Akademinë e Arteve, ku ai ishte pedagog dhe kujtoj një natë, në orët e vona, pas mesnate, kur e prisja jashtë, me vajzën të vogël në karrocë, deri sa të mbaronte mbledhja. Kur doli, ishte shumë i tronditur dhe më tha: Ata duan, që unë t`i kundërvihem Fadilit, por unë, ç`kam pasur për t`i thënë, probleme pune, ia kam thënë ballazi, kur të tjerët nuk guxonin kurrë të flisnin. Tani, unë nuk mundem t`ia rikujtoj atij, ato që ia kam thënë njëherë, vetëm e vetëm për ta groposur. sepse unë dua, që edhe pas njëzet vjetësh, kur ta shoh Fadil Paçramin, ta shoh drejt e në bebëz të syrit e mos të ul sytë para tij! Nuk kam për ta harruar kurrë me sa vendosmëri m`i tha të gjitha këto, që më tepër se sa një shpërthim i kurajos dhe karakterit të tij të fortë, më tingëlluan sikur kishte nevojë t`ia thoshte edhe njëherë vetes me zë të lartë. Pikërisht në këtë kohë, Kujtimi po vinte në skenën e Teatrit të të Rinjve dramën e Majakovskit “Banja” e cila fshikullonte “aparatçikët” apo zyrtarët e lartë, që harronin se në shërbim të kujt ishin dhe i jepnin vetes atributet e perëndive. Konceptimi i tij regjisorial, mizasenat dhe çdo detaj tjetër ishin ndërtuar në mënyrë fanastike dhe krejt shfaqja kishte një frymë moderne dhe tingëllimë të fortë fshikulluese. Shfaqja u quajt si kundërvënie ndaj regjimit socialist. Fillimisht e hoqën nga puna si pedagog, më pas dhe nga Tirana dhe e çuan në një Ndërmarrje Bujqësore të Fierit. E përjashtuan edhe nga Partia, ku kishte hyrë që në moshën 16 vjeçare. Kjo ishte një goditje fatale që erdhi me shpejtësi rrufeje. Duke qënë në çdo moment pranë tij, unë e shihja se si po përpëlitej në këtë vorbull që po e përpinte dhe mendova të ndërmerrja një hap, i thashë se do kërkoj të takohem vetë me njërin nga sekretarët e Enver Hoxhës në Komitetin Qëndror të Partisë dhe t´u them, se ti nuk e meriton këtë ndëshkim. Ai fillimisht nuk deshi, por më në fund, pranoi. Kërkova takim me Sevo Tarifën, të cilin e njihja dhe më njihte mjaft mirë, më priti dhe pyetja e parë që më bëri ishte

Për problemet që i janë krijuar Kujtimit, i thashë, ai është krejtësisht i pafajshëm…Teksa unë i kujtoja se kush ishte Kujtimi ai më ndërpreu duke më thënë: “Ti e njeh sot Kujtim Spahivoglin, ndërsa Partia e njeh prej vitesh dhe ai ka qënë gjithnjë i survejuar dhe ne e dimë më mirë se sa ty, se kush është ai. Nesër, ai pritet të arrestohet e të shkojë në burg, çfarë do të bësh ti me gjithë vajzën e vogë. Mendova se erdhe të më marrësh mendim si prind, kurse ti më vjen e më tregon se kush është Kujtimi. Nuk duhej të kishe ardhur fare… Toni autoritar, i prerë dhe tepër i ftohtë që ndjeva përballë meje më trembën. Ai u tregua krejtësisht i distancuar nga njohja familjare që kishte me prindërit e mi, por dhe me mua. Nuk më la asnjë hapësirë për të folur më tepër. Kjo më trembi. Kaq ishte takimi dhe unë dola prej andej e përlotuar, pa ditur nga të shkoja prej hutimit dhe goditjes që mora. E ndërmora atë veprim, e sigurt se do zgjidhja situatën e rëndë, duke menduar se ata lart ishin të dezinformuar dhe unë do i sqaroja…Kur e sjell ndërmend sot, e gjykoj si një veprim naiv, por ç´mund të bëja tjetër, isha vetëm 23 vjeç dhe përballë shihja një tynel të errët që po na gllabëronte. Nuk pata kurajo të shkoja drejt e në shtëpi, nuk i thosha dot Kujtimit se çfarë e priste, as si u zhvillua biseda, për më tepër kur mendoja se me sa siguri në vetvete shkova në atë takim. U enda rrugëve të Tiranës gjatë, pa guxuar t´i afrohesha shtëpisë, sa avitesha aty, përsëri kthehesha, që t´i jepja mundësi vetes të qetësohesha në mënyrë që kur të shkoja, mos të më kuptonin se si ishte puna.

Kur u ktheva, Kujtimi po më priste i alarmuar për vonesën e tejzgjatur. Nuk më pyeti si shkoi takimi, nuk më tha si të priti, nuk më tha, pse u vonove. E kuptoi gjithçka dhe nuk deshi të më lëndonte më tepër. Më mbajti të përqafuar gjatë, pa folur, vetëm mërmëriste me vete: Nuk duhej të kishe shkuar, këto punë s´janë për ty. Pas kësaj, periudha në vazhdim ishte e pashpresë për të ndryshuar situatën, ajo vetëm përkeqësohej duke u rënduar më tepër. Mua po më shikonin si prenë që po i avitej dita e goditjes. Kudo më drejtohej pyetja: Po ti, si do të bësh?! E vetmja gjë, që nuk e mendoja kurrë se do të ndodhte, ishte ndarja. Presionet ishin nga më të ndryshmit, nga më të frikëshmit për të nesërmen që më priste mua dhe familjen time. Ika nga shtëpia, pa thënë asnjë fjalë, nuk kisha kurajo të thosha asgjë. Vetëm ika me vajzën 12 muajshe në duar duke lënë zemrën mbrapa. Ajo mbeti aty, në atë shtëpi, tek Kujtimi. Ishte një gjëmë e pakrahasueshme, që mbeti e gjallë gjatë gjithë jetës sime. Nga më njerëzoret, më të bukurat e më me vlerë. Unë e ushqeva me dashuri, me respekt dhe adhurim për të atin. Ani ishte i vetmi person me të cilin unë flisja lirshëm dhe pa pasur frikë, me askënd tjetër nuk kam folur, asnjëherë. Teksa flisja me të, çlirohesha, çmallesha dhe i tregoja vazhdimisht me imtësi se kush ishte babai i saj, ç´personalitet mbartte në vetvete dhe si vlerësohej nga të gjithë ata që e njihnin e që, nuk ishin të paktë.

Ajo nuk pati fatin ta njihte në shkëlqimin e tij, por u rrit duke u mëkuar me të vërtetat për të, duke qënë përherë pranë tij, duke dëgjuar dhimbshëm për jetën e nëpërkëmbur të të atit. Ajo e adhuronte të atin, ai u bë krenaria e saj dhe unë ndihesha e plotësuar që ia arrita t´i përcjell Anit atë, që ajo duhej ta kish përjetuar në një jetë normale, në një familje të plotë e pa drama vrastare. Lidhja midis tyre ka qënë e gjitha dashuri, dhimbje dhe krenari, ajo për të atin, ai për të bijën që shihte se si rritej e maturohej para syve të tij. Në shumë drejtime ajo është kopje e Kujtimit. Është artiste në shpirt e në jetë, është vajzë me karakter të fortë, i buron natyrshëm mirësia dhe përkushtimi për të tjerët…është modeli i të atit! Ajo ditë ka qënë një gjëmë e vërtetë, erdhi si një ortek dhimbjeje, që më goditi në gjithë qënien time e sado vite të kalojnë, sa herë e sjell ndërmend, orteku vetëm rritet. Ka qënë 7 korrik 1987 dhe unë po prisja të kthehej Ani nga shtëpia e Kujtimit. Dera trokiti dhe u shfaq Ani me një grua, që i qëndronte pranë. Ajo ishte krejtësisht e shpërfytyruar, m´u hodh në krahë dhe vetëm mundi të më thoshte: Vdiq babi!!!! Ka qënë lajmi më i rëndë, më i papritur e më dërrmues i gjithë jetës sime. Përherë kisha një shkëndijë drite, që një ditë do të ishim përsëri pranë njëri tjetrit, kjo mandatë, i groposi të gjitha përfundimisht. Brenda qënies sime Kujtim Spahivogli mbetet burri i ëndrrës, burri i jetës, modeli i përkryer, që pata fatin ta prekja, t´i qëndroja pranë, t´i jepja dhe të merrja dashuri të pafundme. Ani është jo vetëm bija ime, por shumë e shumë më tepër se sa kaq. Ajo është shoqja dhe mikja më e mirë, është krijesa më e dhimbsur dhe më e përkushtuar që do të ëndërronte të kishte një nënë. Unë e kam këtë mrekulli dhe kjo quhet Ani Spahivogli. Pas përfundimit të studimeve të larta në Akademinë e Arteve të Bukura në Budapest, ajo jeton në Gjermani dhe ka një djalë të cilit i ka vënë emrin Tim, në kujtim të të atit. Unë shkoj shpesh pranë tyre, por edhe ata vinë këtu , se ajo është përherë e përmalluar për vendin e saj. Ani është në pozicionin e piktores grafiste në një kompani prestigjioze që quhet “Gold Buch” dhe ndihet mjaft e vlerësuar për punën që bën. Unë jam nëna e saj dhe nuk mund të flas për virtytet që mbart Ani, por mund të them vetëm një të vërtetë: Ajo është mishërimi më i plotë i natyrës fisnike që kishte i ati.

Nga Gazeta  "Telegraf"